در کاردرمانی به بیمار در جهت داشتن زندگی سازنده و لذت بخش و مستقل یاری رسانده می شود و این کار از طریق حمایت از بیمار، ارزیابی، کاهش اختلالات عملکردی و ارتقاء سطح عملکرد بیمار در جنبه های مختلف زندگی ( که شامل امور روزمره زندگی، کار و اوقات فراغت است) انجام می شود. بیماران به دلیل مشکلات خود علاوه بر شرکت در گروه های کلامی نیاز به فرصت هایی دارند تا عملا مشکلات خود را تشخیص دهند و مطرح کنند. این مهم در گروه های کاردرمانی به دلیل ایجاد رابطه بر اساس اصول درمانی بین درمانگر و بیمار و جلب اعتماد بیمار و بالا بردن احساس امنیت وی تحقق می یابد تا در محیطی امن به بیان مشکلات و احساسات خود بپردازد. در چنین محیطی بیمار به ترمیم اعتماد به نفس خود می پردازد و اینگونه انگیزه ی بالاتری برای بهبود یافتن و درمان پیدا می کند.
به تجربه دیده شده که در کاردرمانی بیماران به توانایی هایی که تصور می کردند در جریان بیماری از دست داده اند واقف می شوند و حتی ابراز می کنند که تصور می کردند، چنین کاری دیگر از آنها ساخته نیست. پژوهش هایی که در رابطه با نوع عملکرد کاردرمانی در بخش های روان انجام شده است نشان می دهد که گروه درمانی از جایگاه ویژه ای در کاردرمانی برخوردار است.
گروه هایی که بیماران در آنها شرکت می جویند، شامل:
الف) گروه های ورزشی و حرکتی : که شامل تمرینات فیزیکی جهت افزایش هماهنگی حرکتی و تقویت عضلات است و هدف آن افزایش توانایی های فیزیکی، کمک به کسب تصور بدنی(Bodyimage)، تصحیح وضعیت بدنی و پوسچر ( به وضعيت و طرز قرار گيري بدن اشاره مي كند ) بیمار و برقرارای ارتباط اجتماعی است. بیماران هر روز در ورزش صبحگاهی به صورت دسته جمعی و با اصول آکادمیک شرکت می کنند و در ادامه به سایر فعالیت های ورزشی رقابتی و انفرادی می پردازند.
ب) گروه های یکپارچگی حسی : با هدف افزایش توانایی فیزیکی و ادراکی شناختی اجرا می گردد که به خصوص در بیماران اسکیزوفرنی مزمن موثر است. فعالیت ها با تحریک تعادل حس لامسه و عمقی به بهبود کندی حرکتی، قدرتی، کلامی، تصور بدنی و تنظیم خلق بیمار می پردازد.
ج) گروه های کاری : که شامل گروه فعالیتهای روزمره زندگی، هنری و صنایع دستی و Task ( فعاليتي كه در يك مدت زمان بايستي انجام شود ) است. در این گروه ها با هدف حفظ و ارتقاء سطح شناختی، افزایش اجتماعی شدن، خود بیان گری و ایجاد حس مثبت و مهارت ذهنی برای سازگاری و مقابله ی بهتر با مشکلات، به انجام فعالیت می پردازند. چنان که به اثبات رسیده است آفرینش هنری ذاتا توانایی درمان و شفابخشی دارد.
د) گروه بحث و گفتگو : اهداف این گروه فراهم نمودن حمایت و افزایش ارتباط و اجتماعی شدن و کسب بصیرت است.
ه) گروه خود بیان گری : محیط چنین گروه هایی همراه با موسیقی، هنر، بازی نقش و تمریناتی جهت آگاهی از خود است.

در اینجا لازم دیده می شود تا قدری در مورد هنر و وی‍ژگی های اثرگذاری هنر بیشتر توضیح داده شود؟
در ذات و ساختار هنر خصوصا هنرهای تجسمی از جمله نقاشی شاخصه های مختلفی وجود دارد که قابلیت های بالقوه ای برای درمان فراهم می کند. اول اینکه هنر به هیچ وجه تهدید کننده نیست بلکه آرامبخش است و فضای امنی برای فعالیت ایجاد می کند. دومین خاصیت هنر این است که فضای ناخودآگاهی دارد که فشار روی بیمار را کاهش می دهد. شکل نمادین و سمبلیک هنر سبب می شود تا پیام های کمتر خودآگاهانه درک شوند و در نتیجه استرس کم می شود. دیگر اینکه هنر به راحتی عواطف دردناک و سرکوب شده را آشکار می کند بدون اینکه ترس از طرد شدن یا احساس گناه از آشکار سازی کلامی در فرد به وجود آید. دیگر اینکه هنر کمک می کند با کمترین فشار شکاف بین هوشیاری و ناهشیاری توازن و تعادل یابد و اتحادی بین این دو پدید آید.